O nas

Fundacja Instytut Kultury Popularnej powstała w lutym 2014 jako efekt wieloletniej działalności naukowej, dydaktycznej i popularyzatorskiej jej pomysłodawców i założycieli. Naszym celem jest prowadzenie badań naukowych, projektów edukacyjnych oraz wydawniczych poświęconych kulturze popularnej, która pośredniczy w każdej próbie refleksji dotyczącej rzeczywistości społecznej, wymaga umiejętności rozpoznania zagrożeń, jakie niesie ze sobą przemysł kulturowy, ale i dostrzegania oraz twórczej eksploracji wartości pozytywnych (i w sensie pragmatycznym, i estetycznym) wytworzonych w ponowoczesnej epoce zdominowanej przez popkulturę.

Propagujemy badania interdyscyplinarne, otwarte na rozmaite dziedziny wiedzy, metodologie oraz języki opisu. Zanurzeni we współczesności – czynimy ją punktem wyjścia do rozważań nad tradycją (Archiwum Kultury Popularnej). Nasze badania prowadzimy w kontekstach: historycznym, społecznym, ekonomicznym, uwzględniając rolę popkultury w kształtowaniu tożsamości indywidualnej i zbiorowej (Projekty). Analizujemy rozmaite przejawy popularyzacji rzeczywistości. W związku z szybkim rozwojem badań nad kulturą popularną, ale również – ze świadomością, jak błyskawiczne zmiany obejmują sam przedmiot odnośnej refleksji, tworzymy narzędzia/ promujemy umiejętności, które pozwalają na stałą aktualizację badawczego warsztatu i twórczych metod działania (Studia z Kultury Popularnej).

Prof. dr hab. Izolda Kiec

Literaturoznawczyni, teatrolożka, kulturoznawczyni. W 1989 roku uzyskała tytuł magistra w zakresie filologii polskiej na Wydziale Filologii Polskiej i Klasycznej Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu, w 1993 – tytuł doktora nauk humanistycznych za rozprawę zatytułowaną Zuzanna Ginczanka. Życie i twórczość. W latach 1990-1997 była członkiem, a od 1995 również sekretarzem redakcji miesięcznika „Czas Kultury”. W latach 1993-2009 pracowała w Instytucie Filologii Polskiej UAM, początkowo w Zakładzie Dramatu i Teatru, od 2003 kierowała Pracownią Literatury i Sztuk Popularnych. W 1994 otrzymała stypendium Fundacji Nauki Polskiej dla młodych pracowników nauki. W 1999 uzyskała tytuł doktora habilitowanego nauk humanistycznych w zakresie literaturoznawstwa i teatrologii. W latach 2009-2014 była zatrudniona na stanowisku profesora nadzwyczajnego w Wyższej Szkole Nauk Humanistycznych i Dziennikarstwa w Poznaniu, pełniąc funkcje kierownika Katedry Kulturoznawstwa oraz w roku akademickim 2011/2012 dziekana Wydziału Humanistycznego. Opracowała program studiów dla kierunku kulturoznawstwo (pierwszego i drugiego stopnia), z unikatową specjalizacją na drugim stopniu studiów: Kultura popularna, realizowaną w latach 2010-2014. W latach 2009-2017 pracowała w Szkole Wyższej Psychologii Społecznej (Uniwersytecie Humanistycznospołecznym SWPS) w Warszawie (na kierunku kulturoznawstwo). W 2014 uzyskała tytuł profesora zwyczajnego w zakresie kulturoznawstwa. W 2016 roku wyróżniona przez Minister Kultury i Dziedzictwa Narodowego odznaką Zasłużony dla Kultury Polskiej. W 2016 i 2020 roku stypendystka MKiDN w dziedzinie: literatura. W 2017 r. realizowała stypendium Marszałka Województwa Wielkopolskiego w dziedzinie Kultura i ochrona dziedzictwa narodowego (w ramach którego opracowała edycję twórczości Romana Tadeusza Wilkanowicza). Od 2017 roku pracuje w Uniwersytecie Artystycznym w Poznaniu, w Katedrze Kuratorstwa i Teorii Sztuki.

Wybrane publikacje:

 

Książki

  1. Wstęp i opracowanie: Zuzanna Ginczanka, Udźwignąć własne szczęście, Poznań 1991.
  2. Zuzanna Ginczanka. Życie i twórczość, Poznań 1994.
  3. Halina Poświatowska, Poznań 1997.
  4. Kiec I., Grupiński R., „Niebawem spadnie błoto”, czyli kilka uwag o literaturze nieprzyjemnej, Poznań 1997.
  5. Teatr służebny polskiej emigracji po 1939 roku. Z dziejów idei, Poznań 1999.
  6. Złodzieje szczęścia, czyli Agnieszki Osieckiej sposób na życie, Poznań 2000.
  7. Wyprzedaż teatru w ręce Błazna i Arlekina… czyli o kabarecie, Poznań 2001.
  8. W kabarecie (seria „A to Polska właśnie”), Wrocław 2004.
  9. W szarej sukience? Autorki i wokalistki w poszukiwaniu tożsamości, Warszawa 2013.
  10. Wstęp i opracowanie: Zuzanna Ginczanka, Wiersze zebrane, Sejny 2014.
  11. Historia polskiego kabaretu, Poznań 2014.
  12. Czy chce pan być powieszony w sympatycznem towarzystwie? Czyli o poznańskich kabaretach artystycznych dwudziestolecia międzywojennego, Poznań 2015.
  13. Wybór, opracowanie i wstęp: Roman Tadeusz Wilkanowicz, Utwory powstańcze, Poznań 2018.
  14. Wstęp i opracowanie: Zuzanna Ginczanka, Wiersze zebrane (1931-1944), Warszawa 2019.
  15. Szoszana znaczy Niewinna. O poezji i biografii Zuzanny Ginczanki, Poznań 2019.
  16. Ginczanka. Nie upilnuje mnie nikt, Warszawa 2020.

 

Redakcje monografii naukowych

  1. Kiec I., Ratajczakowa D., Wachowski J. (red.), Teatr i dramat polskiej emigracji 1939-89, Poznań 1994.
  2. Kiec I., Ratajczakowa D., (red.), Na schodach Klio. Jedenaście ćwiczeń z myśli o dramacie historycznym, Poznań 1999.
  3. Kiec I. (opieka naukowa), Agnieszka Osiecka o kobietach, mężczyznach i świecie, pod red. P. Derlatki, A. Lambryczak i M. Traczyka, Poznań 2003.
  4. Kiec I. (red. naczelny), „Trubadur Polski” 22-24 listopada 2004, numer specjalny, pismo wydane z okazji konferencji naukowej „W teatrze piosenki”.
  5. Kiec I., Traczyk M. (red.), W teatrze piosenki, Poznań 2005.
  6. Kiec I. (opieka naukowa), Nosowska. Piosenka musi posiadać tekst. Wokół twórczości Katarzyny Nosowskiej, pod red. J. Kurpisz i K. Ziętek, Warszawa 2008.
  7. Kiec I. (red.), Dokument w sztuce współczesnej, Poznań 2012.
  8. Kiec I., Traczyk M. (red.), Komiks i jego konteksty, Poznań 2014.
  9. Kiec I., Kowalczyk I. (red.), Historia w wersji popularnej, Gdańsk 2015.
  10. Hajder T., Kiec I., Trocha B., Najnowsza słowiańska literatura i kultura popularna, t. 2, Zielona Góra 2019.

 

Artykuły

  1. Idy Fink droga do formy dramatycznej, w zb.: Teatr i dramat polskiej emigracji 1939-89, red. I. Kiec, D. Ratajczakowa, J. Wachowski, Poznań 1994.
  2. Kreacja czy autobiografia? Literackie portrety zbuntowanych wychowanków PRL-u, „Czas Kultury” 1995, nr 5/6.
  3. Yentl, czyli o dziewczynie, która uczyła się siebie, w zb.: Poloniści o filmie, red. M. Hendrykowski, Poznań 1997.
  4. W zielone gramy, czyli jak odzyskać raj utracony, w zb.: Igraszki trafu, teatru i tematów. Drobne scherza i scherzanda naukowe, red. B. Judkowiak, D. Ratajczakowa, Poznań 1997.
  5. Kabaret serio. O scenkach, teatrzykach i rewiach emigracji polskiej po roku 1939, w zb.: Teatr i dramat emigracyjny po 1939 roku, red. E. Kalemba-Kasprzak, D. Ratajczakowa, Wrocław 1998.
  6. Polski Teatr Szkolny na Wschodzie 1941-1945, „Pamiętnik Teatralny” 1998, z. 1-2.
  7. „Parada” o Paradzie. Z dziejów teatru i prasy polskiej na Wschodzie 1942-1947, „Pamiętnik Teatralny” 1998, z. 1-2.
  8. Posłowie do: Halina Poświatowska, Wiersze wybrane (wersja polsko-francuska), Kraków 1998.
  9. Mikrohistorie Bertolta Brechta, w zb.: Na schodach Klio. Jedenaście ćwiczeń z myśli o dramacie historycznym, red. D. Ratajczakowa, I. Kiec, Poznań 1999.
  10. „Sam na scenie”. Wilam Horzyca w Poznaniu (1948-51), „Kronika Miasta Poznania” 2000, nr 3.
  11. Księga, czyli o „Dziejach Teatru Narodowego” Wojciecha Bogusławskiego, „Wiek Oświecenia” (pod red. T. Kostkiewiczowej) 2000, nr 16.
  12. „…a Horzyca sobie”. (Trzy teatralne sezony Wilama Horzycy w Poznaniu: 1948-1951), w zb.: 125 lat. Twierdza i Teatr. Księga Jubileuszowa Teatru Polskiego w Poznaniu (1875-2000), red. K. Kurek, Poznań 2000.
  13. Pomiędzy Witkacym a Mrożkiem. (Konstanty Ildefons Gałczyński „Teatrzyk >Zielona Gęś<”), w zb.: Dramat polski. Interpretacje, cz. 2, Po roku 1918, pod red. J. Ciechowicza i Z. Majchrowskiego, Gdańsk 2001.
  14. Republika w teatrze, w zb.: Między duszą a ciałem, pod red. W. J. Burszty i M. Rychlewskiego, Warszawa 2003.
  15. Między emancypacją a płcią mózgu. Polskie autorki wobec dramatycznej formy, w zb.: Ulotność i trwanie. Studia z tematologii i historii literatury, pod red. E. Wiegandt, A. Czyżak i Z. Kopcia, Poznań 2003.
  16. Nie wierzę piosence?, „Trubadur Polski” 22-24 listopada 2004, numer specjalny, pismo wydane z okazji konferencji naukowej „W teatrze piosenki”.
  17. „Fruwa twoja marynara”, czyli o hybrydowych playboyach, w zb.: Kontrkultura. Co nam z tamtych lat?, pod red. W. J. Burszty, M. Czubaja, M. Rychlewskiego, Warszawa 2005.
  18. Kobiety w teatrze piosenki. Renata Przemyk i Kayah, w zb.: W teatrze piosenki, pod red. I. Kiec, M. Traczyka, Poznań 2005.
  19. Zielona Gęś Konstantego Ildefonsa Gałczyńskiego i jej dzieci, w zb.: Teatr małych form – konwencje i zjawiska, pod red. J. Ciechowicza, Szczecin 2006.
  20. Cudzoziemki w raju kobiet? Osiecka i Nosowska, w zb.: Nosowska. Piosenka musi posiadać tekst. Wokół twórczości Katarzyny Nosowskiej, pod red. J. Kurpisz i K. Ziętek, opieka naukowa I. Kiec, Warszawa 2008.
  21. Maski i maskarady kobiecości w teatrze muzycznym, w zb.: Współczesne formy teatru muzycznego (na świecie, w Polsce, w Gdyni), pod red. J. Ciechowicza, Gdańsk 2009.
  22. Popularna. Codzienna. Prywatna. Czyli o kobiecych pierwiastkach współczesnej kultury, w zb.: Kobiety w polskiej transformacji 1989-2009. Podsumowania, interpretacje, prognozy, pod red. M. Frąckowiak-Sochańskiej i S. Królikowskiej, Toruń 2010
  23. Jacek Kaczmarski między historią wielką i małą, w zb.: Zostały jeszcze pieśni… Jacek Kaczmarski wobec tradycji, pod red. K. Gajdy i M. Traczyka, Warszawa 2010.
  24. Śpiewające dziewczyny z sąsiedztwa, „Polonistyka” 2011, nr 1.
  25. Zabijanie ptaka w locie. O mamie, tacie i nieczułym chłopcu, w zb.: Po prostu Agnieszka. W 75. rocznicę urodzin Agnieszki Osieckiej. Studia i materiały, pod red. I. Borkowskiego, Wrocław 2011.
  26. O ukobiecaniu i upiększaniu historii. Casus: powstanie warszawskie, w zb.: Konteksty sztuki. Konteksty estetyki, t. III, Medium a doświadczenie, pod red. A. Drzał-Sierockiej i M. Skrzeczkowskiego, Łódź 2011.
  27. Agnieszka córka Agnieszki, czyli wieczne dziewczyny polskiej piosenki, w zb.: Naprawdę jaka jesteś, nie wie nikt. Obraz kobiety w języku i literaturze, pod red. J. Smól, Poznań 2011.
  28. Pożegnanie. „Kombinat” Wojciecha Kościelniaka (23. Przegląd Piosenki Aktorskiej, Wrocław 2002), w zb.: Republika wrażeń. Grzegorz Ciechowski i Republika jako fenomen społeczno-kulturowy, pod red. M. Jezińskiego, Sosnowiec 2012.
  29. O dokumentalnym poszerzaniu granic sztuki. „Pierwsza miłość” Krzysztofa Kieślowskiego, w zb.: Dokument w sztuce współczesnej, pod red. I. Kiec, Poznań 2012.
  30. „Duzia woda”. Marcin Świetlicki o powodzi, mediach i Nosowskiej, w zb.: Pierwsza połowa Marcina. Szkice o twórczości Marcina Świetlickiego, pod red. E. Kledzik i J. Roszak, Poznań 2012.
  31. Sztubackie trele Zuzanny Gincburżanki, „Tekstualia” 2013, nr 2.
  32. Marii Peszek maskarady kobiecości, „Polonistyka” 2013, nr 7.
  33. Komiks, historia i kobiecość „na wymiar”, w: Komiks i jego konteksty, pod red. I. Kiec i M. Traczyka, Poznań 2014.
  34. Między degradacją a nobilitacją formy, czyli mitologizacja władzy w piosence, w: Mitologizacje państwa w kulturze i literaturze iberyjskiej i polskiej, pod red. W. Charchalisa i B. Trochy, Zielona Góra 2014.
  35. Drugie życie dawnych kabaretów na scenach Drugiej Emigracji (1939-1989), w: Mitologizacja kultury w polskiej i iberyjskiej twórczości artystycznej, pod red. W. Charchalisa i B. Trochy, Zielona Góra 2015.
  36. Oswajanie niby-szczęścia. Trzy spotkania z Zuzanną Ginczanką, w: Zuzanna Ginczanka. Tylko szczęście jest prawdziwym życiem, pod red. A. Araszkiewicz i J. Pogorzelskiej, Warszawa 2015.
  37. „Na wolności. Dziennik dla Adama”, czyli historia według Agnieszki Osieckiej, w: Historia w wersji popularnej, pod red. I. Kiec i I. Kowalczyk, Gdańsk 2015.
  38. [razem z M. Traczykiem] Popularne formy kultury w badaniach poznańskiej szkoły teoretycznej, „Studia z Kultury Popularnej” 2015, nr 1: Prolegomena do dziejów kultury popularnej w Poznaniu.
  39. O poznańskim kompleksie pustyni kulturalnej, „Studia z Kultury Popularnej” 2015, nr 1: Prolegomena do dziejów kultury popularnej w Poznaniu.
  40. Poznańscy poloniści i polonistyka w krzywym zwierciadle noworocznej szopki AD 1934, wstęp do: Szopka polonistyczna [14 stycznia 1934 r.], rkp., oprac. I. Kiec, „Studia z Kultury Popularnej” 2015, nr 1: Prolegomena do dziejów kultury popularnej w Poznaniu.
  41. Zuzanna Ginczanka, „Nowaja Polsza” 2016, nr 4.
  42. W międzyświatach. O spotkaniu z Ewą Adamską i jej poezją, wstęp do: E. Adamska, Wiersze, wersy, wersety, wybór i oprac. I. Adamski, E. Staniszewska, Poznań 2016.
  43. „Orkiestry dęte”, czyli piosenka o kobiecym wiecznym czekaniu, „Piosenka” 2016, nr 4.
  44. „Dwanaście godzin z życia kobiety”. Wokół piosenkowego mitu kobiety z sąsiedztwa, w: Nowe słowa w piosence. Źródła. Rozlewiska, pod red. M. Budzyńskiej-Łazarewicz, K. Gajdy, Poznań 2017.
  45. Karin Stanek: Piosenka o warkoczach, „Piosenka” 2017, nr 5.
  46. Tęsknię więc jestem. O zachowywaniu pamięci na przykładzie „Miasteczka Bełz”, „Sztuka i Dokumentacja” 2018, nr 18.
  47. Oskarżona. Zuzanna Ginczanka o poetach i poetkach, w zb.: Ginczanka. Na stulecie Poetki, red. K. Kuczyńska-Koschany, K. Szymańska, Kraków 2018.
  48. Haszysz bitwy, czyli o korespondentach wojennych, „Studia z Kultury Popularnej” 2018/2019, nr 2.
  49. Słowo korespondenta. Na marginesie misji publicznej Krzysztofa Mroziewicza, „Studia z Kultury Popularnej” 2018/2019, nr 2.
  50. Śmierć nie ma ostatniego słowa (Wiktor Bater, „Nikt nie spodziewa się rzezi. Notatki korespondenta wojennego”), „Studia z Kultury Popularnej” 2018/2019, nr 2.
  51. Fuck the Past! Kiss the Future! Viva Sarajevo! (U2, trasa „Pop”), „Studia z Kultury Popularnej” 2018/2019, nr 2.
  52. Soul – muzyka, głos i słowa (kobiecej) duszy, w zb. Najnowsza słowiańska literatura i kultura popularna, t. 2, red. T. Hajder, I. Kiec, B. Trocha, Zielona Góra 2019.

Mateusz Rozynek

Absolwent kulturoznawstwa o specjalności Zarządzanie Instytucjami Kultury, które ukończył w 2012 roku (w Wyższej Szkole Nauk Humanistycznych i Dziennikarstwa w Poznaniu). Od początku studiów aktywnie działał przy organizacji wydarzeń kultury: między inymi w WSNHiD, w której był odpowiedzialny za organizacje wystaw Instytutu Pro Fotografia w ramach Galerii 2piR, wystaw Galerii No Woman No Art, pełnił funkcję p.o. koordynatora Uniwersytetu dla Dzieci. Od 2012 roku z założonym z własnej inicjatywy Stowarzyszeniem Smartness organizuje koncerty, spektakle i wydarzenia promujące czytelnictwo (między innymi poznańską edycję Odjazdowego Bibliotekarza), zrealizował kilkanaście projektów kulturalnych, także w ramach zadań publicznych. Entuzjasta muzyki rockowej, promujący młode zespoły. Ukończył szkolenia: Organizacja dużych imprez kulturalnych i Marketing placówek kultury.

 

Dr Michał Traczyk

Literaturoznawca. W 2003 roku uzyskał tytuł magistra w zakresie filologii polskiej na Wydziale Filologii Polskiej i Klasycznej Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu, w 2007 – tytuł doktora nauk humanistycznych za rozprawę zatytułowaną Od Tuwima do Świetlickiego. Mechanizmy funkcjonowania poezji w piosence. W latach 2003-2007 współtworzył Pracownię Literatury i Sztuk Popularnych w Instytucie Filologii Polskiej UAM. W latach 2009-2014 pracował jako adiunkt w Wyższej Szkole Nauk Humanistycznych i Dziennikarstwa, wykładając na kierunku kulturoznawstwo. W roku akademickim 2010/2011 był dziekanem Wydziału Sztuki Użytkowej WSNHiD. Od 2010 roku zastępca redaktora naczelnego, a od 2019 redaktor naczelny „Zeszytów Komiksowych”. Od początku 2018 roku zatrudniony w Bibliotece Uniwersyteckiej w Poznaniu, w której od lipca 2018 kieruje Pracownią Komiksu.

 

Książki

  1. Poezja w piosence. Od Tuwima do Świetlickiego, Poznań 2009.
  2. Komiks na świecie i w Polsce, Bielsko-Biała 2016.

 

Redakcje monografii naukowych

  1. Derlatka P., Lambryczak A., Traczyk M. (red.), Agnieszka Osiecka o kobietach, mężczyznach i świecie, opieka naukowa I. Kiec, Poznań 2003.
  2. „Trubadur Polski” 22-24 listopada 2004, numer specjalny, pismo wydane z okazji konferencji naukowej „W teatrze piosenki” (członek redakcji).
  3. Kiec I., Traczyk M. (red.), W teatrze piosenki, Poznań 2005.
  4. Gajda K., Traczyk M. (red.), Zostały jeszcze pieśni… Jacek Kaczmarski wobec tradycji, Warszawa 2010.
  5. Kiec I., Traczyk M. (red.), Komiks i jego konteksty, Poznań 2014.
  6. Czaja J., Traczyk M. (red.), Komiks. Wokół warstwy wizualnej, Poznań 2016.

 

Artykuły

  1. Wada serca, w zb.: Agnieszka Osiecka o kobietach, mężczyznach i świecie, red. P. Derlatka, A. Lambryczak i M. Traczyk, opieka naukowa I. Kiec, Poznań 2003.
  2. Naukowcy o rocku, „Trubadur Polski” 22-24 listopada 2004, numer specjalny, pismo wydane z okazji konferencji naukowej „W teatrze piosenki”.
  3. W teatrze piosenek. O „Zanim będziesz u brzegu” Jerzego Satanowskiego, w zb.: W teatrze piosenki, red. I. Kiec, M. Traczyk, Poznań 2005.
  4. Dwudziestowieczna kultura popularna wobec kultury wysokiej na przykładzie poezji w piosence, w zb.: Sytuacja sztuki. Spojrzenie na przełomie XX i XXI wieku, red. R. Bobryk, Siedlce 2007.
  5. (Rec.:) Jacek Gutorow, Niepodległość głosu. Szkice o poezji polskiej po 1968 roku, Kraków 2003, „Pamiętnik Literacki” 2007, nr 1.
  6. puk.puk – Kto tam? – Nosowska, w zb.: Nosowska. Piosenka musi posiadać tekst. Wokół twórczości Katarzyny Nosowskiej, red. J. Kurpisz i K. Ziętek, opieka naukowa I. Kiec, Warszawa 2008.
  7. Jak brzmi kolor żółty?, „Zeszyty Komiksowe” 2010, nr 10.
  8. Poeta czy tekściarz – i kto o tym decyduje?, w zb.: Zostały jeszcze pieśni… Jacek Kaczmarski wobec tradycji, red. K. Gajda i M. Traczyk, Warszawa 2010.
  9. Komiksowy soundtrack, czyli co muzyka ma wspólnego z komiksem, w zb.: KOntekstowy MIKS. Przez opowieści graficzne do analiz kultury współczesnej, red. G. Gajewska i R. Wójcik, Poznań 2011.
  10. Komiks historyczny, czyli co? Rozważania wstępne, „Zeszyty Komiksowe” 2011, nr 12.
  11. Polski komiks dokumentalnie, w zb.: Dokument w sztuce współczesnej, red. I. Kiec, Poznań 2012.
  12. Chopingate. Genzeza, zasadność, konsekwencje, w zb.: Tabu – Trend – Transgresja, t. 2, Skandal w tekstach kultury, red. M. Ursel, M. Dąbrowska, J. Nadolna i M. Skibińska, Warszawa 2013.
  13. O Szalonej lokomotywie (według Witkacego) Grechuty i spółki, w zb.: Musical. Poszerzanie pola gatunku, red. J. Maleszyńska, J. Roszak i R. Koschany, Poznań 2013.
  14. Komiks i piosenka – losy osobne, losy bliźniacze? Rozpoznanie, w zb.: Komiks i jego konteksty, red. I. Kiec i M. Traczyk, Poznań 2014.
  15. Komiks nie jest dla dzieci, „Zeszyty Komiksowe” 2014, nr 18.
  16. Kapitan Tytus Żbik de Kloss, w zb.: Fantastyczność i cudowność. „Homo mythicus” – mityczne wzorce tożsamości, red. H. Kubicka, G. Trębicki i B. Trocha, Zielona Góra 2014.
  17. Historia przerysowana – historia nieprawdziwa?, w zb.: Historia w wersji popularnej, red. I. Kiec i I. Kowalczyk, Gdańsk 2015.
  18. Jerzy Satanowski’s Theatre of Songs and 20th-Century Crisis of Dramatic Art, „Studia z Kultury Popularnej” 2015, nr 1: Prolegomena do dziejów kultury popularnej w Poznaniu.
  19. [razem z I. Kiec] Popularne formy kultury w badaniach poznańskiej szkoły teoretycznej, „Studia z Kultury Popularnej” 2015, nr 1: Prolegomena do dziejów kultury popularnej w Poznaniu.
  20. Das Comicbild Polens. Ein Spaziergang durch die Möglichkeiten der Darstellung, w zb.: Comic in Polen – Polen im Comic, hg. K. Kupczyńska i R. Makarska, Berlin 2016.
  21. Malarz rysuje komiksy. O Sasnalu, w zb.: Komiks. Wokół warstwy wizualnej, red. J. Czaja i M. Traczyk, Poznań 2016.
  22. Komiksowa re-/de-konstrukcja piosenki, w zb.: Nowe słowa w piosence. Źródła. Rozlewiska, red. M. Budzyńska-Łazarewicz i K. Gajda, Poznań 2017.
  23. Dopełnianie rynny. Na marginesie tekstu Jakuba Jankowskiego o polskim tłumaczeniu „Zrozumieć komiks” Scotta McClouda, „Zeszyty Komiksowe” 2017, nr 23.
  24. Szaleni z Rwandy, „Studia z Kultury Popularnej” 2018/2019, nr 2.
  25. Zaśpiewać komiks. Jak piosenkowe słowo kształtuje rzeczywistość, w: Najnowsza słowiańska literatura i kultura popularna, t. 2, red. T. Hajder, I. Kiec, M. Uździcka, Zielona Góra 2019.